domingo, 12 de agosto de 2012

[Eiqui queda la cuonta que anspirou l nome de l 1.º Cunceilho de Cuontas i Cuntadores de l Praino Mirandés (2013). L'eideia fui de José Pedro Bandarra, i subre essa cuonta i ls rituales célticos a eilhas lhigados muito se bai eiqui a falar]

L RABO-RÚCIO I LA MIELRA

La yerba de l prado staba seca cumo cendalhas. Las bacas, anquanto remenában a la selombra de ls freznos i loinge de l rechinadeiro 
de l sol, ourrenhában de beç an quando cumo a queixáren-se dun alimento tan probe.
Apuis de meidie, l cielo habie-se cubierto de nubres, tapando todo cumo mantas negras, adebinando auga. L tiempo marralheiro ponie to las cousas a respirar al para drento. L checharrar era tan fuorte que atrelundaba.
Al meio l cerrado, ua mielra nun daba por nada, antretenida a scarbar nua buosta a la cata de bichicos. A las bezes, alhebantaba l cachaço spetando l bico acontra l cielo cumo para saboriar melhor i, mui aguda, rodaba ls oulhicos a ber se naide le benie a roubar la buosta.
Nesto, sentiu un paixarico a sbolaixar an pie deilha. Era un rabo-rúcio que daba bolos dun frezno pa l outro. Assi que pousaba nun galhico ponie-se cuns pios nerbiosos, a modo de star anrabiado. Mas lhougo bolaba para outro galho, cuntinando cula cantiga.
La mielra nun le bolbie repuosta nin calabaça. Botando-lo al çprézio, cuntinaba l sou almuorço. Anton, l rabo-rúcio fui-se a poner mesmo an pie deilha, anriba un muntonico de tierra, de ls de rata. Puso-se mui ancacheirado cumo se le quejisse meter miedo a la mielra, dezindo cun ua bozica de canha rachada i meio a las ambelgas, pus nun falaba bien pertués nin mirandés:
- Ah Deus, deixai caier o céu que eu aguanto-lo cun as minhas paticas fortes!
La mielra mirou pa l rabo-rúcio culs oulhicos a relhampar, pus nin querie acraditar ne l que oubie. Mas l rabo-rúcio, que yá se habie puosto a salbo para un galhico de la carapota de l frezno, nun se calhaba cula mesma cantiga.
La mielra, al ber l cielo tan negro i las nubres a arrebolcar-se uas porriba las outras, quedou chena de miedo. Spetando l bico acontra l cielo, pediu cumo se rezara:
- Ah Dius, nun fágades couso de l rabo-rúcio que el ten las paticas tan delgadicas, que, se l cielo se caier, acaba-se l mundo!
Apuis botou-se atrás de l rabo-rúcio i scamugiu-lo. Mas l paixarico bolbiu. Puso-se an pie dua baca que ls oubie cumo se nun fura nada cun eilha i anchiu la mielra de to ls denomes que le benírun a la cabeça. Achegando-se más para an pie la mielra, l rabo-rúcio dixo, a modo de zafiu:
- Melra cachelra, repenica na merda, que te importa a ti que o mundo se perda?
La mielra botou-se outra beç atrás de l rabo-rúcio i spantou-lo. Mas quedou tan çcunfiada que, a cada cachico, miraba pa l cielo a ber se se staba a caier. Zdende yá nun fui capaç de quemer an paç.
Ua baca, que oubiu la cumbersa, parou de remenar i dixo-le a la mielra:
- Deixa l rabo-rúcio an paç. Quien, cumo tu, passa la bida a scarbar na merda, nunca será capaç d’antender quien mira pa l cielo, nin que seia solo para dezir boubadas.

Fracisco Niebro (2001) "Las Cuntas de tiu Jouquin", ed. Campo das Letras, Porto.

Sem comentários:

Enviar um comentário